Ulan-Ude, en ineens ben je in Azie

En ineens ben je in Azie, allemaal Aziatisch uitziende mensen. Niet Chinees of Japans, maar wel degelijk Aziatisch. Azie heeft natuurlijk meer landen... En ze spreken nog steeds allemaal Russisch. 's Werelds grootste Leninhoofd bekeken en op het nippertje (volgens Anita standaard) de volgende trein gehaald.

Eenmaal uit de trein heb ik een taxi genomen naar de homestay. De taxichauffeur en ook de irritante jongetjes beneden dachten dat ik verkeerd was, omdat ik naar een flatgebouw liep en niet naar het hotel wat ernaats stond, maar omdat ik weer in een homestay verbleef. Klopt het wel. Alleen nog het juiste nummer vinden. Alle deuren hadden nummers erboven, behalve die van mij natuurlijk. Maar een aardige mevrouw, niet de jongetjes die in ruil voor geld (absurd veel) of sigaretten (ze waren echt 8 ofzo) de deur wel open wilde doen, heeft me de weg gewezen en binnen in het juiste gebouw stond nummer 53 groot op de deur aangegeven. Ik belde aan en er deed een Aziatische mevrouw open. Die heel goed Engels sprak. Ik had weer een erg mooie kamer met een mooi uitzicht en zij hadden weer supergrote flatscreens in alle kamers en stereoinstallaties ed...

Ik ben de stad ingelopen op zoek naar wat te eten en om het grote Leninhoofd te bekijken. En 's wereds grootste Leninhoofd is echt groot. Heel groot. En wat was hij lelijk.... En op dit moment doen Aziatische jongetjes op mountainbikes kunstjes om hem heen :) Het is erg grappig. Er zijn hier gewoon heel veel Aziatische mensen. Byurates, ook een Mongoliers. Maar niet alleen maar. De bevolking is hier en mooie mengeling van Russen zoals ik ze me voorstel (blank) en afstammelingen van de Buyrates. Erg grappig om te zien. In het restaurant was ik weer eens de enige, maar het eten was wel lekker. Ik had een sleutel gekregen en toen ik thuis kwam, was Marina nog wakker en in de stres want ze had net gehoord dat haar zoon spijbelde van de universiteit ofzo en hoewel ik haar daar absoluut geen raad over kon geven heeft ze het me toch allemaal verteld.

Omdat de volgende dag maandag was, waren alle musea dicht en omdat mijn trein om 14 uur al vertrok, was mijn enige doel de kerk bekijken (Ulan-Ude heeft een hoofdstraat met aan de ene kant een kerk en aan de andere kant Lenin) en boodschappen te doen voor de volgende meerdaagse treinreis. Dit zijn weer allemaal vraag-winkeltjes, maar ze hadden alles. Weer thuis wachtte ik op Marina die de sleutel weer zou innemen, maar ze was er niet en ze kwam ook niet. En de telefoon die ik uiteindelijk toch maar opnam, misschien was zij het wel, werd ook in het Russisch beantwoord. Om half 2 wilde ik toch wel weg, want ik wilde ook m'n trein niet missen, dus ik heb de sleutels maar in een dichtgeplakte enveloppe in de brievenbus gedaan, die geen slot heeft, dus ik hoop dat het goed gekomen is. De taxirit terug kostte de helft van de rit heen (afzetters) en ging gelukkig erg snel. Toen ik op het station aankwam en mijn trein had gevonden, werden de trappen al ingehaald, maar ik mocht gelukkig nog naar binnen (het was ook nog geen tijd om te vertrekken, ik had nog minstens 5 minuten). Deze provodnitsa legde mij direct uit dat er drie maaltijden bij in zaten; elke dag 1 (en niet drie op 1 dag en de verdere dagen niets, mocht ik dat gedacht hebben ;)).

In de coupe zag ik dat ik bij twee mannen zat. Ik was net gewend aan vrouwen. Maar ze waren erg aardig. De jongen, Sasha, zat ik het leger en vrienden van hem kwamen in onze coupe vis eten. Ze boden mij ook steeds stukken aan, maar omdat ik geen idee had hoe je een stuk vis zonder graten van een intakte vis scheurt heb ik het maar afgeslagen. Op een gegeven idee kwam Sasha op het briljante idee om stukken voor me af te scheuren en die aan me te geven en dat was erg fijn, want de vis was erg lekker :)

OMG wat was het mooi tussen Ulan-Ude en ongeveer 2000 km verderop. Ik heb al drie weken deze uitdrukking op een toepassende wijze willen gebruiken, aangezien ik Legally Blond (de musical) op mp3 mee heb en de hele dag dat liedje in m'n hoofd heb. En als je de afkorting gebruikt is het nog echter :) Maar het was ook echt heel erg mooi. Bergen en mooie kleuren. Maar na twee dagen heb je het toch wel gezien en hoefde ik niet meer steeds naar buiten te kijken. Wat nog wel leuk was, was de wetenschap, want je kon het niet zien, dat we op 50 km afstand van China reden. De mensen in de coupe wisselden wel al bleven het mannen, behalve Andrej, die ook naar Vladivostok moest. Hij sprak een paar woorden Engels wat af en toe wel handig was. Nu waren het trouwens 4 mannen geweest met wie ik de coupe deelde en geen een snurkte, dus het kan wel. Ook heeft Andrej voo rme geregeld dat de andere man, Alex, die een auto had en ook naar Vladivostok ging, me naar de homestay bracht dus dat was ook handig.