Bhutan eerste dag

Ik ben in Bhutan!!! En vanuit hetvliegtuig heb ik de mount everest gezien en gefotografeerd :) Het spijt me erg voor jullie, maar de afgelopen tijd heb ik het verzaakt om in m'n eigen boekje teschrijven, zodat ik nu nog Tibet en Nepal moet doen. Omdat ik van tevoren niet weet hoeveel pagina's dat ingaat nemen, weet ik niet waar ik moet beginnen met Bhutan, dus doe ik het voor hetgemak hier even. Dit wordt dus geen korte samenvatting, maar voor de mensen die geen tijd hebben om alles te lezen: het is erg apart om hier te zijn en het is zoals ik me had voorgesteld datTibet eruit zou zien.

Vanochtend om 8.30 werd ik opgehaald door het reisburo. Ze hadden gezegd dat er een groene Nissan zoukomen, met een bepaald nummer. Maar de Nepalesen schrijven ook getallen anders en met een Nissan moet je bij mij ook niet aankomen... Gelukkig was de auto duidelijk donkergroen en werd ik binnen een half uur op het vliegveld gedropt. Ik moest van tevoren erg goed nadenken over de baggage, want ik had alles gewoon makkelijk ingepakt en geen rekening gehouden met vliegtuig inpakken, zoals scharen en messen niet in handbaggage, dus vaocctend vroeg (tussen 6 en 7) heb ik beeide tassen opnieuw ingepakt. En ze kwamen allebei door de keuring. Daarna was het wachten op het inchecken en tijdens het wachten heb ik kennis gemaakt met een meisje dat ook alleen was. Na een tijdje Engels gesproken te hebben zei ze dat ze uit Nederland kwam, dus dat maakte een taalswitch mogelijk. Ze woont met haar vriend in Nepal en ging voo rhaar werk naarBhutan. Hoe cool! Maar ik ga ook gewoon en dat is ook erg cool! Ik had gevraagd om een raamstoel aan de linkerkant en die heb ik ook gekregen, omdat zij (ik weet geen naam) na mij incheckte, zaten we naast elkaar dus dat was ook gezellig. Het was erg bewolkt, dus ik was bang dat ik de Himalaya niet zou kunnen zien, maar eenmaal opgestegen had ik een schitterend uitzicht over de wolken met enkle bergtoppen erdoorheen. Dit werden er al snel meer en net toen ik dacht, goh dat lijkt wel de mount everest, riep de captain om dat we nu links (daarom zat ik daar) de mount everest konden zien! Wat een schitterd uitzicht! En de foto is ook gelukt, dus dat ismooi. Direct daara begon de landing al, het was een vrij korte vlucht, die nog korter werd, doordat de klok in Bhutan 15 minuten voorloopt op Nepal. De landing was ook erg spectaculair, omdat je echt vlak langs de bergen de valei inkomt. Zelfs het vleigveld lijkt op een klooster, erg mooi. En de Tibetanen hebben allemaal klederdracht aan. Ik heb vandaag geeerd dat het niet verplicht is, alleen als je naarje werk, school of een officieel gebouw gaat. (wat dus eigenlijk wel een erg groot deel van de tijd is...).

Op  het vliegveld moest ik eerst een visum krijgen. De aanvraaag was al helemaal geregeld, anders mag je niet vliegen, maar het visum zelf krijg je pas hier. Nu heb ik een heel; mooi leeg paspoort, waar voor deze reis al 5 visa ingezet waren. Die voor Nepal kwam daar nog bij en die hebben ze nou net geplkat naast de kinderpagina. Het qwas mooier geweest als die pagina leeg was gebleven en ze er een tweezijdige pagina voor hadden gebruikt, maar ok. Maarwat doet de mevrouw in Bhutan, die stempelt mijn Bhutanese visum naast die van Nepal. Dus op de kinderpagina! Dat beteket niet alleen dat ik nu nog steeds minder pagina's met visa heb gevuld dan al mogelijk had kunnen zijn, maar ook dat ik tot 2013 geen kinderen in kan laten schrijven... Maar wellicht is dat ook niet echt nodig ;) Ik heb nog nooit zo snel m'n baggage op kunnen halen ;) 1 minuut nog niet eens was de wachttijd. Buiten stond een dame mij op te wachten; ik had gevraagd om een vrouwelijke gids, dat leek me fijner als ik alleen was. En ik ben alleen. Alles is voor mij alleen, de gids, de auto, de kamers, het eten wat natuulijk sowieso veel te veel is, maar helemaal voor 1 persoon...

Eerst hebben we ingecheckt in het hotel. Prima kamer en warm water! En een bad, maar dat ga ik toch niet gebruiken. In de stad hebben we geluncht; groene bananen en rode rijst, erg lekker allemaal. Daarna zijn we naar het nationale museum gegaan. Bhutan ziet er precies zo uit als ik me Tibet had voorgesteld. In de bergen, met Tibetaanse huisstijl (dat wist ik natuurlijk voor Tibet nog niet, maar nuweet ik dat wel), smalle wegen. Ze hebben wel elektriciteitsdraden die overal de foto's verpetsen, maar veel minder dan in Tibet. De mannen hebben een soort jurk aan met een band om het midden. En kniekousen eronder. En de vrouwen hebben een erg bedekkend lang gewaad aan, waar ze wel zelf de kleur van mogen kiezen. Het schrift is net als het Tibetaans afgeleid van het Sanskriet (maar de astrologie hebben ze wel van de Chinezen, dus hier is wel meer contactgeweest) en als je het spreekt, verstaat een Tibetaan het niet. Als je in hoofdletters schrfijt, dan is het precies hetzelfde als Tibetaans, maar als je in kleine letters schrijft, lijken dezefde woorden helemaal niet op elkaar. Ze hebben geen pinautomaat in Bhutan, at least niet voor buitenlanders. Dat had op zich ook wel iemand even mogen zeggen, maar gelukkig had ik ook euro's mee voor noodgevallen en dit vond ik wel een noodgeval ;)

Het museum was erg interessant, en omdat ik al wat dingen van Tibet had onthouden, herkende ik die nu weer. Dat was erg leuk. En de gids vertelde er nog wat dingen bij. Zo hebben ze hier 21 manifestaties van Tara. Ze kennen de groene en de witte (Sita) Tara ook, maar van de gele hebben ze hier niet gehoord. Die ben ik ook alleen nog maar in Nepal tegen gekomen en dat komt misschien wel omdat ze de Nepalese vrouw van de Tibetaanse koning uit de zesde eeuw is, want in Tibet kwam ik haar ook nergens tegen. Wel grappig dat er 21 Tara's zijn. Tara is veruit mijn favoriet, dus ik zal daar morgen meer over vragen. Ze waren niet alle 21 even mooi trouwens, er zaten ook verschillende boeddhaprotectors (engerds) bij... Ook hebben ze in Tibet geen/weinig aanhangers van de flowerhatsect en de gelupa sect, omdat de Karmapa (of heette deze leider anders?) en de Dalai lama nooit in Bhutan zijn geweest, dus dat ze niet weten hoe ze dit zouden moeten doen. Het is niet zo dat ze er niet in geloven. Degene die het wel aanhangen hebben dit in India bestudeerd. Degene die Tibet in 1651 (erg laat vind ik) heeft verenigd is ook van de redhatsect en komt geregeld terug. En natuurlijk guru Rampoche, geboren uit een lotus, de oprichter van de redhatsect en degene die het boeddhisme naar Bhutan heeft gebracht. Ik herken alleen z'n 8 manifestaties nog niet, maar misschien komt dit nog wel. De officiele staatsreligie is vreemd genoeg niet het boeddhisme, maar een ander iets, tantric, waarvan ik de naam ben vergeten, maar morgen gaat de gids het voor me opschrijven. In het onbruikbare Nl boek stond ook al dat het geloof het hindoeisme was, maar in de lp hebben ze het alleen over het boeddhisme. Ik ga vanavond verder lezen, misschien staat er meer in de lp ergens. De bon religie wordt niet meer aanhangen. Ze ging er wel snel doorheen, maar dat was niet zo erg.

Na het museum gingen we naar de Dzong (paleis) waar ik niet op gekleed bleek te zijn. Alleen je schouders en knieen bedekken is niet genoeg om een officieel gebouw binnen te gaan, je moet helemaal dichtgesnoerd zijn, voor een tempel hoeft dit vreemdgenoeg niet. Dat had de gids wel even mogen zeggen, want ik mocht wel naar binnen, maar voelde me nu erg ongemakkelijk. Vooral omdat m'n broek lekker luchtig is, maar als het waait zelfs m'n onderbenen bloot laat. Dat is erg raar,maar ineens voel je je dan heel naakt, terwijl ik heus wel eens minder kleren aanheb en er dan absoluut geen last van heb... Hangt erg van de omgeving af dus. Morgen wat anders aan. De Dzong zelf was niet zo bijzonder, want het lijkt gewoon allemaal erg op elkaar. Er zijn veel vliegen in Bhutan... Geen muggen gelukkig! Paro ligt 2000 nog wat meter hoog.

Hierna zijn we naar een ruine gereden. Tijdens de rit kon ik een foto maken van het Tigers nest, waar guru rampoche op een tijger schijnt heen te zijn gevlogen in de 6e eeuw. Dat moet ook wel, wan het ligt zo hoog in de bergen dat je er moeilijk anders kunt komen vanuit India dan op een vliegende tijger :) De ruine zelf heb ik alleen even op de foto  gezet, want het is een ruine en er is dus niets te zien behalve het mooie uitzicht. Maar het was bewolkt dus de berg was niet zichtbaar. Maar ik heb al zoveel geluk gehad met wolken om bergen die verdwijnen als ik eraankom, dat dat ook wel een keetrtje te verwachten was ;) Hierna zijn we naar de oudste tempel van... gereden, uit de 7e eeuw. Er was helaas net een crematie afgelopen, dus we kwamen allemaal verdrietige mensen tegen. En in de tempel was een ceremonie van de monniken aan de gang  voor de nabestaanden. Het bleek om een meisje van 12 te gaan, erg zielig... Maar wel indrukwekkend om te zien. In de tempel deed de gids haar ceremoniele ronde en ik keek toe. Ik mocht haar volgen en wilde dat ook, maar het was teingewikkeld. Ik heb wel geofferd = geld gegeven en kreeg daarna heilig water in m'n rechterhand waar ik een sip vanmoest nemen en de rest over m'n hoofd moest gooien. Het heilige water smaakt naar hoe Vicks ruikt, maar het is heilig, dus wat moet je ervan zeggen... En er was iets met een pauw die de drie slechte krachten in ons die in het wheel of life staan tegengaat. Die slechte krachten waren de haan, het varken en de slang; ..., ignorance en ... We moesten onze schoenen uit voor we de tempel ingingen, net als in India, maar in Tibet heb ik dit nergens hoeven doen. In de tweede tempel kreeg de gids in het Engels een compliment van haar goede uitleg van de mevrouw die er al zat. Weer buiten reden we langs de rivier, waar een opstopping was, omdat de as in de rivier werd gestrooid en al die mensen nu daar waren. Als een kind overlijdt, tot 6 jaar, mag het niet verbrand worden, maar wordt het in de bergen gelegd om opgegeten te worden. Vreemd hoe je in al deze culturen ook kennis maakt met overlijdensceremonies. Alleen in Nepal leek het helemaal niet verdrietig te zijn, maar dat was het hier duidelijk wel.

Daarna zijn we gaan winkelen. Man wat is het hier belachelijk duur... Ik had verwacht dat de prjzen wel Nepal/ndia waren, maar even ter vergelijking. Ik heb in Tibet een witte Tara gekocht, erg oi beeldje en vast nep van binnen, maar dat zie je van buiten niet. 8 euro. Hetzelfde soort beeldje van de groene Tara hier, zelfde gewicht, grootte en uiterlijk, 109 euro! Een een schitterende kan/vaas; 900 dollar... Het is jammer dat alles hier mooi is en glitterd, want nu wil ik alles hebben... Helaas/gelukkig kan ik dat niet betalen en hoef ik er ook niet mee te sjouwen, maar ik hoop nog wel een iets goedkopere souvenir tegen te komen. Ze hebben hier ook de schelp van de 8 symboplen van het boeddhisme en dat is dezelfde schelp waar de monnik op blies in het Sakya monastery en dat geluid leidt de weg naar de juiste wereld als je overleden bent.

Na het shoppen ben ik naar het hotel gebracht, waar ik direct werd aangesproken door een Bhutanees en erg gezellgi mee heb geklets en gingerthee heb gedronken. Daarna heerlijk gedouched en heerlijk gegeten, wel gewoon witte rijst, en ze bleken ook nog gratis internet tehebben. Nu ga ik bijschrijven over Tibet en Nepal en dan heerlijk slapen en alle nieuwe indrukken verwerken! Xxx