Nu echt op reis: Suzdal en Vladimir

Excuses voor de ontbrekende spaties, maar hettoetsenbord doet heel vervelend. En ook sorry voor de spelfouten, dat komt dan weer door een combi van de snelheid en het weigerende toetsenbord.

Het museum voor religie was erg interessant, maar geheel in het Russisch zodatik gedwongen, maar ook heel erg fijn, een audiotour moestnemen. Wat lijken die geloven toch allemaal op elkaar he, dat ze daar nou oorlog om voeren??? Bijvoorbeeld de nis die de richting van Mekka aangeeft in een Moskee (mihrab) klinkt echtbijna hetzelfde als in welke richting de Hebreeuwers moesten bidden (misrach). Omdat ik nietalles kon onthouden watgezegd werd en ik natuurlijk m'n notitieboekje in de garderobe had laten liggen (die hier overal gratis is trouwens) heb ik na de expositie in de hal nog eens alles geluisterd en aantekeningen gemaakt. 's Avonds ben ik naarde film geweest, Johnny kan erg goed Russisch en Anne kan er ook watvan. Wat een gave film is datzeg, zelfs als je er weinig van begrijpt. En de zaal (VIPzaal) was ook echt fijn. De stoelen bewogen met je mee naar achter en iedereen had z'n eigen stoel :)

Na zondagavond uit Sint-Petersburg vertrokken te zijn en 's ochtends in Moskou aangekomen tezijn, heb ik de hele dag gewacht tot de trein verder ging. Ik had echt plannen om andere dingen tegaan doen, maar toen ik bij de deur kwam regende hetzo hard, dat me dat tochgeen goed idee leek. Voor de metro moestik ook naarbuiten en toen had ik direct zicht op de sevensisters 3 en 6 (ik heb ze zelf genummerd) en die wilde ik fotograferen dus datheb ik gedaan. Ik weet nietof ik data lverteld had f datik dat alleen in mijn eigen boekje heb geschreven, maar er zijn 7 skyskrapers in Moskou die door Stalin gebouwd zijn (zijn laten bouwen) in dezelfde stijl. De universiteit is er een van. Ik wilde ze allemaal fotograferen en datis dus gelukt :) Ik heb twee uur geontbijt, twee uur in de metroeen boekje gelezen, 2 uuri n een restaurant gelunched en de resterende tijd in de wachtkamer doorgebracht, waar jeom de een of andere reden nietmagslapen, want danword je door een militair wakker geschud en toegesproken. Ik was op slag niet moe meer.

Ook in de trein wilde ik graag slapen, maar zoals ik tegen mezelf zei: dit is een once-in-a-lifetime treinreis, dus jemoet wakker blijven en foto;s maken. De foto's zijn niethelemaal gelukt, maarhetkenmerk voor de reis tussen Mosouen Vladimir (191 km) want daarging ik heen kan als volgt worden omschreven: berken in de sneeuw. En datis een heel mooi gezicht. Eenmaal in Vladimir moest ik met de bus naarSuzdal. Dat was niet zo moeilijk, maar om het hotel tevinden was ingewikkelder. Tegen heteind van de rit kwamen er allemaal oudere vrouwen in de bus en een vroeg waar ik heen moest.  En zij wist wel waar dat was. Ondertussen was de hele bus aan het overleggen (in hetRussisch) hoe ik er zou moeten komen en ik geloof dat de algemene mening was dat ik een taxi moest nemen...

Maar ik heb geen taxi genomen en ben met de aardige mevrouw uitgestapt bij een kerk. Onder het licht van een lantaarn bekeek zij op mijn kaart waar we waren. Zij snapte de kaart niet, maar door de kerk en het monastery waar we stonden, had ik ons gelocaliseerd. We zijn links om het monastery gelopen (je kon zowel links als rechtsom), maar omdat er nogal veel sneeuw lag (hier weer wel) was de weg niet echt begaanbaar en ben ik met de mevrouw meegelopen richting haar huis, de helling af en over een bruggetje. Heel idyllisch allemaal. Zij liep wat moeilijk en legde ui dat ze normaal ook met een stok liep, maar dat ze die achter een muurtje had laten staan voor ze met de bus ging. Uiteraard stond de stok nog steeds achter datzelfde muurtje. Eenmaal bij haar huis moest ik gewoon doorlopen, de brug over en dan naar rechts. Ok, dat kon wel. Jammergenoeg heb ik geen foto gemaakt, want het was heel erg mooi. Maar het was ook helemaal donker en stil en onverlicht. Terwijl ik daar liep heb ik mezelf maar voorgehouden dat het pas 21 uur was en dat dat nog helemaal niet laat was en dat ik zo wel bij de weg zou komen. Na de brug kwam ik inderdaad ergens, maar het was geen weg, het was een hotel. Alleen nog niet het mijne. En het was de achterkant. Op weg naar de voorkant schatte ik de plas water iets te ondiep in (ik vergeet ook steeds dat sneeuw niet hard is en nat, erg onhandig hier), waardoor ik ineens natte voeten had. Had ik maar iemand om me erover heen te tillen ;p Maarrr er stond wonderbaarlijk genoeg wel een bord op naast de deur met de naam van het hotel en het adres! Wel mijn straat, maar nr 46 ipv 14. Om bij de weg te komen, moest ik nog de oprijlaan van het hotel af. Ook onverlicht en af en toe kwam er een auto langs. Waarvan er gelukkig geen een stopte. De weg waar ik op uitkwam was breed en wel verlicht, maar zeer schaars. Ik kon na een paar stappen wel een kruispunt zien wat goed verlicht was en besloot daar heen, en dan te bekijken waar ik nu was. Onderweg toch geprobeerd een taxi aan te houden, maar geen een stopte. Ik was dus op weg naar het licht en toen ging het uit! En was het helemaal donker, en stil. Eenmaal op het kruispunt moest ik mijn telefoon zoeken in de goed afgesloten zakken om het bord te verlichten en het opschrift te lezen. Na het hardop gespeld te hebben, bleek het gewoon de naam van mijn hotel te zijn! Hoera! Maar waarom was dan alles donker? Ik liep naar waar ik de deur verwachtte en daar was de deur ook eneen bel ook nog. Na aangebeld te hebben werd er open gedaan en aan de andere kant van de deur stonden mensen met knijpkatten die mij naar de balie begeleiden. Het was inderdaad mijn hotel en de stroom was uitgevallen, vandaar dat het overal donker was. Na de sleutel te hebben ontvangen zou een van de mensen mij naar mijn kamer begeleiden. Ik liep achter hem aan en ineens gingen we weer naar buiten; daar had ik niet op gerekend, m'n handschoenen waren nog uit en m'n muts was ook af, ik moest dingen vasthouden die belangrijk waren en niet weg mochten waaien en het was kouhoud! Ik had al bedacht dat als ik eindelijk in m'n kamer zou zijn en de man weer weg zou zijn, dat ik dan lekker heel hard zou gaan huilen, gewoon omdat dat kon en dat ik er eindelijk was en soms heb je daar gewoon zin in. Na bijna weggewaaid te zijn, kwamen we gelukkig in de beschutting van een gebouw en ook bij mijn kamer. Die was heel lekker warm. En had een bad. En een twee persoonsbed. En slippers. En schoenpoets spullen (ook leuk). En hele lekkere handdoeken. Geen licht, maar ik had een telefoon. En de tranen kwamen helemaal niet. Na de nodige aandacht van het thuisfront heb ik heerlijk geslapen, om wakker te worden door een stralende zon en het mooiste uitzicht tot nu toe!

Suzdal moet je weten bestaat uit 1 straat en heeeeeeeel veeeeeel kerken. Jullie hebben ze op de foto's kunnen zien. De zon scheen lekker en ik heb een beetje rondgewandeld, denkend aan dat ik nog een dag hier had, maar dat ik eigenlijk alles wel gezien had. 's avonds ben ik heerlijk in bad geweest en de volgende dag inderdaad al vroeg naar Vladimir vertrokken, mijn baggage gestald, weet ik ook weer hoe dat moet, en Vladimir bekeken. Deze stad was iets groter, en ooit Ruslands hoofdstad geweest? en er waren een paar mooie kerken en uitzichten. Na gegeten te hebben in de stationsrestauratie en de goede trein te hebben gevonden, ben ik op weg gegaan naar Yekaterinburg.